Co ma wspólnego słońce, Swaróg i... parasol? Więcej, niż myślisz!

Pewnego ranka, gdy łucznik Jaromir wyszedł ze swojego domu, zauważył, że słońce jest niezwykle gorące. Wkrótce potem intensywny pot zaczął spływać po jego ciele, a jego gardło zostało wysuszone na wiór. Trudno mu było skoncentrować się na swojej pracy.

"Odejdź" - krzyczał na słońce, patrząc gniewnie na świecącą kulę. "Spalisz ziemię!" Ale słońce pozostawało tam, gdzie było, a nawet wydawało się, że jest jeszcze większe.

Rozwścieczony Jaromir wpadł do swojej chaty, chwycił łuk, wybiegł na polanę i zaczął strzelać w niebo. Oczywiście pociski nie trafiały celu. Jednakże zawzięty łucznik strzelał niezmordowanie w stronę złotej tarczy słonecznej, a jego kolejne strzały leciały wyżej i wyżej - tak wysoko, że aż nawet samo słońce poczuło się zagrożone i poskarżyło się na upartego człowieczka dla Swaróga, swojego opiekuna.

Stary Bóg Słońca się zafrasował, a że akurat nie miał nic innego do roboty postanowił przyjrzeć się, kto śmie rzucać wyzwanie ognistemu żywiołowi niebiańskiemu. Zszedł więc na ziemię pod postacią kapłana-żercy i zapytał Jaromira:

- Strzelasz w niebo człowieku?
- Strzelam w słońce, nie w niebo!- odparł uparty łucznik.
- Ale przecież to jest za daleko dla twoich strzał, nie sądzisz? – zapytał Swaróg pod postacią kapłana.
- Teraz może jest za wysoko, ale poczekam do południa, wtedy będzie nade mną i je dosięgnę!

Swaróg nieco się zafrasował, ponieważ Jaromir miał rację. Musiał jednak jakoś go powstrzymać, a że zaimponowała mu wytrwałość małego, nikłego człowieczka, zaproponował mu pewne rozwiązanie.

- Proszę, odłóż łuk – łagodnie powiedział kapłan – jestem Swarógiem, a słońce to mój podopieczny i musi ogrzewać ziemię, takie jest jego zadanie! Ale mam dla ciebie coś, co pozwoli twemu ciału znieść jego niemiłosierny żar.

Swaróg sięgnął za pazuchę i sprezentował człowiekowi parasol.