Kiedy Polska odzyskała niepodległość i dlaczego niektórzy twierdzą, że 7 października?

Tak brzmi ostatnie zdanie odezwy Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego z dn. 7 X 1918 r. „ogłoszonej” na łamach Monitora Polskiego. Wyraźnie proklamowano niepodległość.

Dlaczego więc świętujemy 11 listopada, a nie miesiąc wcześniej, 7 października?

11 listopada 1918 r. Rada Regencyjna przekazała zwierzchnictwo nad wojskiem polskim Józefowi Piłsudskiemu, po czym 14 listopada rozwiązała się i przekazała Marszałkowi już całkowitą władzę zwierzchnią. Tutaj należy być może szukać mętnych korzeni obecnej daty Narodowego Dnia Niepodległości. Mocne podstawy do świętowania tego dnia historycy widzą w fakcie zakończenia I wojny światowej.

Co ciekawe, ówczesne świętowanie odzyskania niepodległości nie miało tak naprawdę nic wspólnego z obecnym Narodowym Świętem Niepodległości, gdy świętuje cały kraj. W XX-leciu międzywojennym (lata 1919-1936) rocznice odrodzenia się naszego kraju obchodzono jako uroczystości stricte wojskowe.

Pierwsze Święto Niepodległości „zorganizowano” 14 listopada 1920 r. a data wiąże się – oprócz przekazania rok wcześniej „władzy” w Polsce Piłsudskiemu – z faktem uhonorowania Marszałka jako Wodza Naczelnego wygranej przez nas wojny polsko-bolszewickiej 1920. Józef Piłsudski otrzymał wówczas buławę marszałkowską.

Już po przewrocie majowym 26’ („piękna” nazwa zamachu stanu dokonanego przez Józefa Piłsudskiego) najbliżej stałej formy Narodowego Dnia Niepodległości była data 8 listopada. W 1926 roku Naczelnik arbitralnie ustanowił ten dzień wolnym od pracy dla urzędników państwowych i potem co roku dokonywał 8 listopada inspekcji wojskowej oraz podziwiał defiladę.

Święto Niepodległości – tożsame z takim, jakie je znamy dzisiaj – po raz pierwszy rangę święta państwowego otrzymało w 1937 r. Data 11 listopada miała na celu nie tyle wyłącznie uczczenie odzyskania niepodległości, co w równie wielkim stopniu upamiętnienie Józefa Piłsudskiego (nie było wcześniej stałej daty; np. 11 XI 1932 r. odsłonięto warszawski Pomnik Lotnika i nie czyniono tego z okazji „oficjalnej” rocznicy odrodzenia Polski). Sanacja zdążyła zrobić to dwa razy, w 1937 oraz 38’ roku. W trakcie II wojny światowej jakiekolwiek próby manifestowania patriotyzmu z okazji 11 listopada były zabronione i surowo karane przez okupantów.

Celem powyższego art. nie jest zdyskredytowanie daty 11 listopada, co raczej zwrócenie uwagi, że – szczególnie jeżeli chodzi o amatorów i pasjonatów historii – warto czasami przyjrzeć się objawionym prawdom historycznym z nieco innej perspektywy, bez emocji i z odwołaniem do faktów.

A te mówią - 11 listopada Rada Regencyjna Królestwa Polskiego PRZEKAZAŁA władzę Józefowi Piłsudskiemu, a skoro ją przekazała, a ta została przez Marszałka PRZYJĘTA, to znaczy, że i sam Piłsudski UZNAWAŁ RRKP za suwerena odradzającej się Polski. Skoro „pierwotny” suweren ogłosił niepodległość kraju 7 października, technicznie rzecz ujmując rzeczywiście ten dzień można uznawać za „właściwy” do świętowania niepodległości. Zresztą Rada zamierzała Naczelnika nawet uczynić premierem, ale… wycofała się pod naciskiem opinii publicznej.

Jest jeden zasadniczy fakt, który może podważać rolę RR jako w pełni „polskiego” przedstawiciela władz. Organ ten nie powstał jako oddolny ruch patriotów, ale został powołany przez naszych zaborców. Jeżeli ktoś chciałby rozbić narrację zwolenników twierdzenia, że niepodległość powinniśmy świętować 7 X, może przóbować powoływać się właśnie na „okupacyjny” rodowód Rady Regencyjnej KP, a 11 listopada uzasadniać powszechnie przyjętą narracją: Koniec wojny - Polska odzyskuje niepodległość.

Ale chwila! Jeżeli więc Rada była tworem okupantów i z ich mocy "rządziła", to w takim razie Naczelnik przyjął władzę od... okupacyjnej rady? Ciekawe...

Niech powyższy art. będzie dla Państwa impulsem do zbadania sprawy na własną rękę i wypracowania swojej opinii co do "zamieszania" związanego z datą odzyskania przez nas niepodległości.